Dawno nie było o Wikingu :) Jakoś ostatnio inne tematy mam w głowie, ale dzisiaj w ramach przerywnika, będzie o nim.
Po tym, jak z początkiem września pożegnaliśmy "kryzys drzemkowy", wszystko znowu wróciło do normy. Czyli do tego pięknego czasu, który mieliśmy mniej więcej od maja. A tak naprawdę najfajniej się zrobiło w lipcu, kiedy Wiking już zaczął siedzieć i raczkować. Stał się wtedy zupełnie innym dzieckiem. Czasami mam podejrzenia, że wcześniej marudził, bo po prostu był wkurzony, że jest uziemiony:)
W sierpniu mieliśmy nieco trudniejsze dni, kiedy Wiking więcej marudził i miał problemy z tym zasypianiem. Do tego jeszcze ja miałam gorszy czas, a przecież jednym z wniosków w mojej niedawnej notce było to, że moja interpretacja zachowania Wikinga zależy w dużej mierze od tego w jakim jestem nastroju. Ale potem z dnia na dzień się poprawiło i prawie od miesiąca mamy w domu dziecko idealne :P A przynajmniej wymarzone (przeze mnie, wszak każdy ma inne marzenia ;))
Co prawda od paru dni znowu w ciągu dnia nie zasypia, ale tym razem nie wiąże się to z jego marudzeniem a moim stresem, bo nie chodzi o to, że jest śpiący i nie umie zasnąć, tylko po prostu drzemki nie potrzebuje. Być może po prostu nadszedł taki czas, kiedy zmniejsza sobie dzienną dawkę, bo zasypia tylko rano na niecałą godzinę, a później dopiero późnym popołudniem podczas spaceru na jakieś pół godziny. W międzyczasie jest w doskonałym humorze, bawi się na całego i nie marudzi. Wydaje mi się więc, że nie jest zmęczony i nie ma potrzeby, żeby zasypiać, więc nie kładę go na siłę. Podstawowym minusem braku długich dziennych drzemek jest to, że nie mam kiedy siedzieć przy komputerze :) Bo kiedy dzieciak nie śpi mogę robić prawie wszystko, ale kiedy tylko zasiadam do laptopa, on włącza turbodoładowanie i wspina się na stolik, na którym stoi komputer, wyciąga kabel od internetu albo zmienia mi ustawienia ekranu.
Noce mamy różne. Czasami bardzo spokojne i Wiking budzi się dopiero nad ranem, innym razem jest niespokojny, kręci się i popłakuje. Ale ogólnie się wysypiam, więc nie narzekam. Na wieczorne zasypianie tym bardziej, bo nadal jest tak, że czytam Wikusiowi, a jeśli nie zaśnie w ciągu dwudziestu minut, to wychodzę z pokoju. Co jakiś czas do niego zaglądam i za którymś razem gdy wchodzę, Wiking już smacznie śpi. Pod tym względem naprawdę mamy cudowne samozasypiające dziecko. Chętnie bym się teraz cofnęła w czasie do stycznia i opowiedziała o tym tamtej margolce. Nie uwierzyłaby :D
Dni mamy bardzo spokojne i pogodne. Bywają takie, kiedy wieczorem stwierdzam, że prawie nie musiałam się dzieckiem zajmować, bo ono samo się sobą zajmowało :P Serio, powiem Wam, że mam czasem wyrzuty sumienia... Czuwam cały czas nad Wikingiem, jestem obok niego, ale kiedy widzę, że zajął się jakąś swoją zabawką albo czymś innym, z czego zrobił sobie zabawkę, to zabieram się za swoje sprawy albo ogarniam mieszkanie. Z jednej strony wykorzystuję ten czas, z drugiej, zwyczajnie nie mam serca mu przeszkadzać, kiedy widzę, że tak bardzo się zaangażował w jakąś czynność. Ale myślę sobie czasami, że co ze mnie za matka ;) Że powinnam go czegoś uczyć w tym czasie, coś mu pokazać, gadać do niego i tak dalej. Kiedy się zwierzam z moich wątpliwości koleżankom-mamom, to pukają się w czoło i mówią, że mam korzystać z łaskawości synka :P W sumie to też czasami myślę, że takie zajmowanie się sobą to również umiejętność i na pewno też się w ten sposób dziecko rozwija. Poza tym jestem obok i kiedy tylko widzę, że Wiking robi się spragniony mojego towarzystwa, zaczynam się z nim bawić, pokazuję mu książeczki albo gadam do niego. W ostatnim czasie jedną z ulubionych zabaw Wikinga jest chowanie się za zasłoną. Dosłownie przewraca się ze śmiechu, kiedy kolo niego siadam po drugiej stronie tej zasłony. W ogóle bardzo dużo się ostatnio śmieje, a kiedy on się śmieje, to i my się śmiejemy, bo po prostu nie da się inaczej.
W ogóle to ostatnio Wiking ma katar (który trwa już ponad tydzień), a
więc ma prawo być bardziej marudny, ale chyba się wdał pod tym względem w
mamusię, która na katar nigdy nie umiera i całkiem dzielnie go znosi.
Ma na przemian cieknący albo zatkany nosek, a jednak zachowuje się,
jakby mu to wcale nie przeszkadzało. Kupiliśmy inhalator, żeby trochę mu
ulżyć. Na początku myślałam, ze to bezsensowny zakup, bo przecież nie
było szans, żeby założyć małemu maseczkę na buzię, ale po prostu
trzymaliśmy rurkę tak, żeby wdychał opary i podobno tak jest ok. Kiedy
po tygodniu katar nie minął poszliśmy do lekarza i dostaliśmy przykaz,
żeby Wiking inhalował się nie przez nos a przez usta. Ta wersja
zdecydowanie mu się bardziej podoba. Sam sobie trzyma ustnik i wdycha :P
Choć oczywiście po pewnym czasie się niecierpliwi, ale myślę, że dobre i
to.
Zdaję sobie sprawę z tego, że to jest notka wysokiego ryzyka :D Wiking ma przekorę w genach! Ja jestem przekorna. A Franek zawsze, kiedy go chwaliłam publicznie, to się lubił zepsuć, więc kto wie, co następne dni przyniosą ;) Poza tym dobrą passę mamy już prawie miesiąc, a to nigdy nie trwa wiecznie :) Dlatego też stwierdziłam, że czym prędzej muszę napisać tę notkę, żeby w gorszych momentach mieć do czego wracać. Nie mam złudzeń, że nie przyplącze się do nas już żaden kryzys, ale liczę na to, że będziemy sobie z nim sprawnie radzić. A na razie cieszę się harmonią dnia codziennego i wspólnymi chwilami z kochanym synkiem. Wbrew temu, co myślałam kiedyś, kiedy siedziałam w dołku wykopanym przez baby blues, macierzyństwo naprawdę potrafi przynieść sporo radości :P
