Zmałolaciałam ;)

Miałam ostatnio okazję poczuć się trochę znowu prawie jak małolata. Ale jak wiadomo „prawie” robi dużą różnicę W niedzielę była w Poznaniu impreza zwana Świętem Pyry, tudzież Dniem Pyrlandii. Wybraliśmy się na nią z Frankiem – co roku chciałam zobaczyć, jak to wygląda, ale jakoś tak się składało, że byłam w pierwszy weekend września albo w Miasteczku albo na urlopie. Wreszcie się udało.

Wspominałam już kiedyś, że lubię takie festyny i chociaż generalnie tłumy ludzi mnie denerwują, to jestem w stanie je przeżyć na taką okoliczność. Ale przyznać muszę, że tym razem nieco się rozczarowałam – miałam wrażenie, że zawiodła organizacja, tlumy tłumami, ale jakoś na innych tego typu imprezach aż tak one nie doskwierały, jak tym razem. A kolejki były wręcz nieziemskie, po głupie piwo staliśmy prawie godzinę… Podobno w poprzednich latach było dużo lepiej… Tak czy inaczej, nie ma tego złego…, bo stojąc w tej kolejce natknęliśmy się – wróć – na nas natknęli się koledzy Franka. Bardzo fajni zresztą, z tych, co to ich lubię Resztę wieczoru spędziliśmy więc razem, tyle, że już w piwko zaopatrywaliśmy się w pobliskim sklepie. No i usiedliśmy sobie z tyłu za sceną na trawce (koledzy Franka to prawdziwi dżentelmeni – nawet mi dali siateczkę pod pupę :)) i sączyliśmy browarka wśród grupek  młodzieży młodszej Mogliśmy się znowu poczuć jak dziesięć lat temu. Ale zgodnie stwierdziliśmy, że nie chcielibyśmy cofać czasu.

W tym, że poczuliśmy się znowu jak małolaty, najlepsze było to, że już nimi nie byliśmy Nie musieliśmy się chować po krzakach przed rodzicami czy nauczycielami, nie musieliśmy się martwić, że dostaniemy szlaban, jeśli się spóźnimy… Pewnie, zmartwienie było innego rodzaju – na drugi dzień szliśmy wszyscy do pracy, więc nie mogliśmy przesadzać, ale mimo wszystko wolę chyba to Ostatecznie zebraliśmy się stamtąd szybciej niż reszta, ale cóż – odpowiedzialnym trzeba być, nieprawdaż?

Ten bardzo przyjemny i beztroski wieczór zakończyliśmy z Frankiem skokiem przez płot na nasze osiedle (zamknięte jest) :)) To dopiero był powiew młodości, jeszcze tylko drzewa zabrakło, żebym się mogła na nie wdrapać;)  Zaoszczędziliśmy dzięki temu jakieś dziesięć minut drogi, bo do bramy jeszcze było daleko, a zza tego płotu nasz balkon było widać, no nie mogłam znieść świadomości, że muszę taki kawał nadrabiać

Na wczoraj zaplanowaliśmy sobie powtórkę z rozrywki, tyle, że już w kameralnym gronie - znaczy się ja, Franek i wspomniani dwaj koledzy u nas w domu. Fajne chłopaki z nich - no i baba im nie przeszkadzała.

I dodam jeszcze, że Chińczyk to naprawdę uniwersalna rozrywka – średnia wieku 26 lat, a mimo to emocjonowaliśmy się jak pięciolatki przy zbijaniu siebie nawzajem