Temat spóźniony trochę, ale też się chciałam wypowiedzieć 
A mówicie sobie co chcecie, ja tam Walentynki lubię i już
Nie przemawia do mnie ani trochę argument, że przecież jak się ludzie
kochają, to przez cały rok, a nie tylko w Dzień Zakochanych. A pewnie,
ale czy ktoś im broni się kochać także w ten dzień? Ja tu konfliktu
interesów nie widzę.
Też mi się kiedyś wydawało, że nie lubię tego dnia, chyba usiłowałam
sobie to po prostu wmówić, ale mi nie wyszło. Dopuściłam wreszcie do
głosu tę prawdziwą część mnie, która uważa, że jest to dzień jak każdy
inny, ale jednak pozwalający skupić się bardziej na tej romantycznej
stronie ludzkiej natury. Prawdę mówiąc, nawet kicz i komercja mi nie
przeszkadzają. A i te wszystkie czerwone serduszka i słodkie pluszaki mi
się podobają i jakoś tego dnia wydają się jakby mniej kiczowate A mówicie sobie co chcecie, ja tam Walentynki lubię i już
Nie przemawia do mnie ani trochę argument, że przecież jak się ludzie
kochają, to przez cały rok, a nie tylko w Dzień Zakochanych. A pewnie,
ale czy ktoś im broni się kochać także w ten dzień? Ja tu konfliktu
interesów nie widzę.
Jak ktoś nie chce tego dnia obchodzić – musu nie ma (byle by się w parze dogadać, bo jak jedno chce, a drugie nie, to może być problem), ale sądzę, że jest to jednak fajna okazja do tego, żeby gdzieś razem wyjść, żeby trochę się sobą nacieszyć, żeby powiedzieć sobie coś miłego i skupić się na tej więzi, która jest między nami.
Dobra, codziennie tak można, ale z ręką na sercu, ilu jest facetów, którzy faktycznie ciągle obdarowują nas kwiatami, prezentami, słodkimi słówkami? Oczywiście, że tacy są. I Frankowi też się spontany nie raz zdarzają. Ale prawda jest taka, że na co dzień jesteśmy bardzo zabiegani i czasami się o tym zwyczajnie nie pamięta, romantyzm i drobne gesty umykają gdzieś pomiędzy ustaleniami co na obiad a rozmową o rachunkach. A to jest taki dzień, który daje nam pretekst na celebrację tego, co jest między nami, chociaż przez chwilę. Albo nawet na pokazaniu światu – tak, my też jesteśmy razem
Wcale nie chodzi mi o ostentację, a raczej o taką chęć podzielenia się szczęściem i radością. Uważam, że gdyby tego dnia nie było, to nic byśmy nie stracili. Ale skoro już jest, to dlaczego go nie obchodzić? Nie musi być wcale komercyjnie i mdło, może być po prostu miło
14 lutego Franek pracował, więc ja spędziłam popołudnie na aerobiku oraz z nosem w książce. Zostawiłam mu tylko na stole drobny prezent i kilka słów na czerwonej kartce. Jak bardzo było mi, gdy wczoraj wróciłam do domu, a Franek już na mnie czekał z obiadem. Przytulił mnie ze słowami „cześć moja kochana spóźniona Walentynko” oraz pomarańczową różą i czterema mambami
A w dodatku zaprosił mnie do kina. Ani on, ani ja nie należymy do romantyków a o uczuciach rozmawiamy bardzo rzadko. Taki dzień jest więc dla nas pretekstem, żeby powiedzieć sobie coś miłego, co być może powtarzamy sobie codziennie w myślach. Poza tym oboje mieliśmy wczoraj sporo do zrobienia i normalnie znowu czas uciekłby nam podczas codziennych obowiązków. Spóźnione Walentynki dały nam pretekst, żeby trochę poprzestawiać priorytety na ten dzień i razem wyjść. Ja tu widzę same pozytywy
Nikogo nie zmuszam do obchodzenia tego święta. Tym bardziej nikogo nie przekonuję do mojego zdania. Ale ja bardzo chętnie będę obchodzić Dzień Zakochanych. A to, że jest raz w roku, moim zdaniem można zaliczyć na poczet jego korzyści - w przeciwnym razie łatwiej byłoby przejść nad nim do porządku dziennego, a tego bym nie chciała.
