„Kocham Cię, jak Irlandię” cz 1. Margolka na lotnisku

No dobrze, nareszcie nadeszła pora, by cofnąć się trochę w czasie, dokładnie do 25 kwietnia, do godziny ósmej trzydzieści rano, kiedy to wyszliśmy razem z Frankiem w domu i pojechaliśmy na lotnisko. Z całej wyprawy najbardziej chyba czekałam na sam lot, dlatego pozwolę sobie poświęcić mu całą notkę, a ponieważ na pewno znajdą się osoby, które samolotem jeszcze nie leciały, będę pisać dość szczegółowo, bo wydaje mi się, że procedury lotniskowe są dość ciekawe Mnie przynajmniej zawsze fascynują ( i stresują ;))

Ławica jest stosunkowo mała i nie przyjmuje wielu lotów w ciągu dnia, więc kiedy przyjechaliśmy, po hali odpraw krążyły tylko niedobitki pasażerów udających się do Barcelony, a reszta osób leciała, tak jak ja, do Dublina i ustawiła się w kolejce do odprawy bagażu, którą ja ominęłam, gdyż, jak już wiecie, z bagażu miałam tylko ten podręczny. Czekałam więc aż zacznie się odprawa i będę mogła udać się od razu do tego punktu odprawy, w którym prześwietlają bagaż podręczny, osoby i jak już się tam wejdzie, to nie można wyjść Wszystko się trochę opóźniło, co nas nieco denerwowało – mnie, bo atmosfera na lotnisku zawsze przyprawia mnie o motyle w brzuchu i drżenie rąk, a Franka, bo parking kosztował 6 złotych za pół godziny:)

W końcu ogłosili rozpoczęcie odprawy. Nie powiem, stresowałam się, zwłaszcza, że szłam jako pierwsza. Samolotem już leciałam, ale zawsze tak samo się denerwuję, a tym razem było gorzej, bo pierwszy raz leciałam sama. Po prostu ta atmosfera sprzyja nerwom – wszystko jest strasznie restrykcyjne, trzeba pilnować wagi i rozmiaru bagażu, nie można mieć w podręcznym niczego w postaci płynnej, nie wspominając już o ostrych przedmiotach, no i można wejść tylko z jedną sztuką bagażu podręcznego (mała torebka, laptop czy aparat fotograficzny też się liczy jako sztuka, więc wszystko trzeba mieć w jednej torbie). Wszystkie informacje na temat tego jaki powinien być ten bagaż trzeba sobie sprawdzić na stronie przewoźnika (ja dwa razy leciałam EasyJetem, raz Wizzairem i raz Ryanairem, więc wiem, że to się bardzo różni; nie dane nigdy było mi polecieć niczym bardziej prestiżowym :P).

Denerwowałam się, bo mój bagaż miał być 55x40x25 a jak go wypchałam to był 40x35x28 i bałam się, czy będą z centymetrem sprawdzać, że przekroczyłam o 3 cm głębokość Oczywiście przypuszczałam, że nie, ale stres był. Sam Franek, obserwując mnie z daleka (czekał, bo jakby się okazało, że coś w tym bagażu jest nie tak, to bym mu oddała) mówił, że widać było, że jestem zdenerwowana. No ale kto by nie był – podchodzę a tu trzech facetów w mundurach mi się każe rozbierać

Dla niewtajemniczonych – jak się nie mieścicie w bagażu, to najlepiej ubrać na siebie jak najwięcej. W końcu nikt Wam nie udowodni, że kurtki nie chowacie do szafy dopóki na dworze jest powyżej 40 st na plusie Na przykład moja koleżanka leciała do Hiszpanii i miała na sobie dwa polary, kurtkę skórzaną i zimową. I mało tego, ponieważ nie za bardzo można przewozić jedzenie (nie orientuję się aż tak, ale jeśli ktoś ma kanapki, to chyba też musi je włożyć do foliówki – na lotnisku słyszałam jak jedna pani przeżywała, że nawet do kanapek jej zaglądali :P) a ona dostała od mamy wałówkę– w kieszeniach kurtek upchnęła ile się dało kiełbasy Przeszło – może komuś się ten patent przyda w przyszłości

Ja za wiele ściągać z siebie nie musiałam– kurtkę już trzymałam w ręce, więc pozostał mi żakiet, apaszka (tak panie straż graniczna, to była apaszka, nie szalik), paska nie miałam, i buty. Bagaż i wszystkie części garderoby  trzeba było włożyć do specjalnej skrzyneczki i należało opróżnić kieszenie (klucze, telefon, monety). Jeśli ktoś przewozi jakieś płyny np. lekarstwa czy kremy, mogą one być umieszczone w takiej oto foliowej torebce wielokrotnego zapięcia: 

  

ale żadne z pojemników wewnątrz nie może być większe niż 100ml. Normalnie takie rzeczy zawsze chowałam do bagażu odprawianego, ale że takowego nie miałam, wspomnianą torebkę z tuszem do rzęs, kremem, perfumami, pomadką i czym tam jeszcze umieściłam razem ze wszystkim na taśmie do prześwietlenia. Przeszłam bez problemu, do niczego się nie przyczepili, więc mogłam już pomachać Frankowi i udać się na zakupy, bo dziewczyny zażyczyły sobie, żebym im rum przywiozła.

Z tym rumem to miałam największy problem.

Po pierwsze, to (nie śmiać się!) zastanawiałam się czy mam to zgłosić do oclenia Wydawało mi się, że nie, ale jakoś tak zmyliła mnie ilość osób przechodząca do bramki z napisem „do oclenia” (jak się potem okazało, tabliczka sobie, ludzie sobie) i jakoś tak przerażała mnie wizja aresztowania pod zarzutem przemytu litra rumu Zapytałam więc pana celnika. Trochę się pośmiał, ale generalnie był sympatyczny, wyglądało to mniej więcej tak:

-Dzień dobry. Mam litr rumu…, czy ja to muszę zgłosić?

-Ile???

- Litr…

- O niee, to pani nie poleci. Nie przepuszczę.

- A jakbym teraz wypiła?

- Jeśli trafi Pani później do samolotu, proszę bardzo.

:))

Po drugie, butelka była dość duża.

Pamiętam, że jak latałam wcześniej, to ważne było, żeby przy odprawie mieć jedną sztukę bagażu, a potem można było się przepakować. Tak też zrobiłam – rum wsadziłam do bagażu, a wyciągnęłam torebkę. Ale potem przy kontroli dokumentów, kiedy wypuszczali nas już na terminal zobaczyłam instrukcję mówiącą o tym, że wszystko trzeba włożyć do jednej torby. Obserwowałam ludzi i wszyscy raczej się tego trzymali, jakaś dziewczyna powiedziała mi, że Ryanair bardzo tego pilnuje i nawet zakupów nie można mieć osobno. Jakoś wepchnęłam z powrotem torebkę, ale z tym rumem zostałam…

Na szczęście przez ramię miałam przewieszoną kurtkę, więc pod nią sobie trzymałam reklamówkę z butelką i nie było nic widać – przeszłam bez problemu. Ale potem stałam koło laski, która miała oprócz bagażu, małą torebkę przez ramię i jej też spytałam, czy można mieć dwie sztuki. Odpowiedziała, że jak mnie teraz przepuścili, to potem już jest ok – widocznie w Polsce aż tak tego nie pilnują – co innego w Irlandii, 

ale to w innym odcinku ;))